سرشت و سرنوشت
سرشت و سرنوشت رباعی خیام......
این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبارو چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که نیامده است و روزی که گذشت
گویند کسان بهشت با هور خوش است من میگویم که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار کآواز دهل شنیدن از دور خوش است
یک چند به کودکی به استاد شدیم یک چند ز استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید از خاک در آمدیم و بر باد شدیم
چون در گذرم به باده شویید مرا تلقین ز شراب ناب گویید مرا
خواهید به روز حشر یابید مرا از خاک در میکده جویید مرا
چندان بخورم شراب کاین بوی شراب آید ز تراب چون روم زیر تراب
تا بر سر خاک من رسد مخموری از بوی شراب من شود مست و خراب
می بر کف من نه که دلم در تاب است وین عمر گریز پای چون سیماب است
دریاب که آتش جوانی آب است هشدار که بیداری دولت خواب است
نیکی و بدی که در نهاد بشراست شادی و غمی که در قضا و قدر است
با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل چرخ از تو هزار بار بیچاره تر است
